Aldurnar fara rullandi eftir havinum, einaferð koma tær so móti landi. Tá var tað ein lítil alda, sum fór at gráta.
Ein stór alda har í nærheitini spurgdi hana hví hon græt; jú segði hon,vit síggja brimi upp á landi og vit fara nú at sorlast har inni. Grát ikki lítla mín,vit eru ikki bara aldur, vit eru alt havið.
Hvat siga vit til tað ?
upprunan til aldurnar havi eg lant.
